الزامات ضخامت و اثرات توری فولاد گالوانیزه گرم

عواملی که بر ضخامت پوشش گریتینگ فولاد روی تأثیر می گذارند عمدتاً عبارتند از: ترکیب فلزی گریتینگ فولادی، زبری سطح گریتینگ فولادی، محتوای و توزیع عناصر فعال سیلیکون و فسفر در گریتینگ فولادی، تنش داخلی گریتینگ فولادی، ابعاد هندسی قطعه کار گریتینگ فولادی، و فرآیند گالوانیزه شدن فولاد با غوطه وری گرم. استانداردهای جاری بین المللی و چینی گالوانیزه گرم به مقاطع با توجه به ضخامت صفحه تقسیم می شوند. ضخامت متوسط ​​و ضخامت موضعی پوشش روی باید به ضخامت مربوطه برسد تا عملکرد ضد خوردگی پوشش روی مشخص شود. زمان لازم برای رسیدن به تعادل حرارتی و تعادل تبادل روی-آهن برای قطعات کار گریتینگ فولادی با ضخامت های مختلف متفاوت است و ضخامت پوشش تشکیل شده نیز متفاوت است. میانگین ضخامت پوشش در استاندارد یک مقدار تجربه تولید صنعتی بر اساس مکانیسم گالوانیزه فوق الذکر است و ضخامت محلی یک مقدار تجربه است که برای در نظر گرفتن توزیع ناهموار ضخامت پوشش روی و الزامات مقاومت در برابر خوردگی پوشش لازم است. بنابراین استاندارد ISO، استاندارد ASTM آمریکا، استاندارد JS ژاپن و استاندارد چینی دارای الزامات کمی متفاوت برای ضخامت پوشش روی هستند که مشابه هستند. با توجه به مفاد استاندارد گالوانیزه گرم GB B 13912-2002 جمهوری خلق چین. استانداردهای پوشش روی برای محصولات گریتینگ فولاد گالوانیزه گرم به شرح زیر است: برای گریتینگ های فولادی گالوانیزه گرم با ضخامت بیشتر یا مساوی 6 میلی متر، متوسط ​​ضخامت پوشش روی روی گریتینگ فولاد گالوانیزه گرم باید بیشتر از 85 میکرون و ضخامت موضعی بیشتر از 70 میکرون باشد. برای توری های فولادی گالوانیزه گرم با ضخامت کمتر از 6 میلی متر و بیشتر از 3 میلی متر، متوسط ​​ضخامت پوشش روی روی توری فولاد گالوانیزه گرم باید بیشتر از 70 میکرون و ضخامت موضعی آن باید بیشتر از 55 میکرون باشد. برای گریتینگ های فولادی گالوانیزه گرم با ضخامت کمتر از 3 میلی متر و بیشتر از 1.5 میلی متر، متوسط ​​ضخامت پوشش روی روی گریتینگ فولاد گالوانیزه گرم باید بیشتر از 55 میکرون و ضخامت موضعی آن باید بیشتر از 45 میکرون باشد.